فارسي را پاس بداريم‌

   زبان شيرين فارسي از معدود زبانهايي است كه داراي پيچيدگي هاي خاصي مي باشد . شعر و ادب پارسي از زمان هاي دور در ادبيات مشرق زمين مطرح بوده و ظهور شاعران و نام آوراني چون اقبال لا‌هوري، نظامي، سعدي، فردوسي و حافظ و ... از نمونه هاي بارز ادب و فرهنگ ايران زمين مي باشند كه مايه مباهات و فخر ايرانيان بوده و هستند.

   شاعران معاصري چون "شهريار" ، "نيما" ، "معلم" و ... نيز از بزرگان ادب فارسي بوده كه با خلق آثار هنري ماندگار نقطه عطفي در كارنامه ادبي ايرانيان به ثبت رسانده اند. متاسفانه امروز شاهد هستيم عده اي به بهانه تجدد و روشنفكري، زبان شيرين فارسي را با اصطلا‌حاتي بيگانه و نامانوس تلفيق كرده اند و هر روز بر دامنه آن افزوده مي شود. البته رسانه هاي گروهي از جمله رسانه هاي شنيداري، ديداري و نوشتاري در اين ميان بي تقصير نبوده و با رواج و نشر اين الفاظ و اصطلا‌حات شنوندگان و مخاطبان خود را دچار دوگانگي نموده و مخاطب نيز نمي داند آنچه را كه محصول رسانه ها است صحيح مي باشد يا آنكه در كتابهاي فارسي و قديمي معمول بوده و يا آنچه كه فرهنگستان زبان ارائه مي نمايد. بنابراين بجاست با استناد به نوشته هاي اديبان ومحققان فارسي،‌نيم نگاهي به فرهنگ ديرينه خود بياندازيم و به بهانه تجدد و روشنفكري، زبان اصيل فارسي را ضايع نكرده و از بين نبريم. چرا كه ضربه به فرهنگ و هويت هر ملت و قوم،‌ضربه اي عميق است كه پيكره آن قوم را مي خشكاند. در سالروز شاعر بزرگ "شهريار" و در آستانه ماه مبارك رمضان قطعه اي از وي نقل مي نماييم كه نشانگر عظمت و بزرگي زبان فارسي و سرودن اشعار اصيل و ماندگار است:

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن 

که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

فروغ مسلم زاده